 |
| Ex-International, Ex-Transol/RZ, Ex-Nashua-DenBosch-Speler&Coach Jan Dekker, in zijn rol als Dean of Instruction, Reedley College en Californië, zie het laatste verhaal van Mart Smeets in Trouw, onderaan deze post. |
COLUMN Aart Dekker:
De eerstvolgende twee alinea's zijn vooral bedoeld voor de Jeugd...maar mensen die een beetje nostalgisch aangelegd zijn zullen er ook geen probleem mee hebben.Er was een tijd dat wij 'Basketball-Liefhebbers' tussen Kerst en Oud & Nieuw -en soms al iets voor de Kerst, of juist nog dagen na Nieuwjaar- massaal naar Haarlem, Rotterdam of Amsterdam trokken om daar in een heerlijke sfeer heel goed basketball te bekijken; de Haarlem Basketball Week(HBW), Holland Basketball Week(HBW) en -op het laatst- de Amsterdam/Haarlem Basketball Week ((A)HBW).
En tussen de wedstrijden door schoof de compacte massa -in vroeger jaren nog compacter dan in latere, omdat de Brandweer steeds strenger werd wat betreft het maximaal toe te laten aantal toeschouwers- van de tribunes naar het Promodorp -later tot 'Experience' omgedoopt, omdat er steeds meer ruimte kwam voor de Jeugd van Toen om oom zelf ook een balletje te gooien-, en velen gingen dan bij het stalletje waar de onder leiding van Mart Smeets samengestelde en uitgegeven Basketball Jaarboeken te koop waren. Als je een fraai Jaarboek gescoord had, dan ging dat mee naar huis, en dan kon je tot diep in de nacht lezen wat er in het voorgaande seizoen allemaal was gebeurd, door wie, en waarom. Mensen die geen nachten wilden braken, konden nog tot lang na 'de Week' napret beleven aan die boeken.
Helaas, helaas; het is allemaal geschiedenis. Geen (A)HBW's meer, en langer geen Jaarboeken van Mart Smeets meer. En om aan te geven wat een groot gat dat heeft geslagen zeg ik weleens "dat een geslaagde HBW zo ongeveer voor de Helft van het Nederlandse Basketball stond", en ook de Jaarboeken droegen zeker bij aan de Basketball-Cultuur in ons land. En hoewel er her en der in het land met heel hard werken op allerlei aspecten zaken zijn gerealiseerd die het gemis een beetje compenseren; hoe kan je zoiets unieks van die omvang ooit compenseren?
Dat is nu natuurlijk allemaal anders; er zijn legio kanalen via welke mensen die het weten te vinden aan informatie over, en beeld van Basketball in al die uithoeken van de planeet kunnen komen. Maar dat is voor Insiders; het algemene sportpubliek weet dat allemaal niet, of doet er de moeite niet voor. En juist in die categorie Sportliefhebbers moet 'Ons Basketball' zieltjes zien te winnen, en dat lukt nog steeds maar in veel te beperkte mate. Niet in het minst doordat de Landelijke Dagbladen -die vroeger best wel aandacht aan Basketball besteedden, en zeker bij Evenementen zoals de (A)HBW- daar zo goed als helemaal mee zijn gestopt. Wie leest er vandaag de dag nog een krant? Zal je misschien denken. Steeds minder mensen, dat is waar. Maar toch nog steeds wel zoveel, dat het een groot gemis is dat de aandacht in al die kranten en bladen zo gedecimeerd is, dat is tenminste mijn overtuigen.
Maar juist Mart Smeets krijgt in Dagblad Trouw, waarvoor hij zo'n beetje zijn hele carrière schreef, met enige regelmaat ruimte voor flinke verhalen over onder andere het Amerikaanse Basketball.
Ook onlangs; de onderstaande twee verhalen laten dat zien. Stukken van Trouw zijn op Trouw.nl, maar ook via Topics.nl te vinden, naast natuurlijk in de papieren Trouw zelf.
AART DEKKER
Dus: in het kader van (weer) geen Basketball Week:
Het originele artikel van Trouw vind je --- Hier ---
Niet iedere sport verbroedert
Het
American Football bond onlangs in. Maar in het basketbal wordt een
hecht blok gevormd tegen president Trump. 'Hij verdient het
tegengeluiden vanuit onze sportwereld te krijgen.'
In
zijn 2 oktober-uitgave van dit jaar kwam het befaamde Amerikaanse
sportblad Sports Illustrated met een opmerkelijke cover. De titel
luidde: 'A nation devided, sports united', en als lezer zag je een
fotocollage van tien bekende sportpersoonlijkheden waar de
profbasketballers LeBron James, Stephen Curry, Steve Kerr en Green Bay
Packers-quarterback Aaron Rodgers de bekendsten waren.
Op
de voorgrond stond ook Roger Goodell, de baas van alle
NFL-football-spelers. Zes weken geleden nog had hij te dealen met
tientallen opstandige spelers die als protest knielden bij het aanhoren
van het Amerikaanse volkslied. In plaats van een escalatie, kreeg
Goodell zijn manschappen terug in hun hok.
De
footballwereld boog voor de eisen van de veelal conservatieve eigenaren
die, opgewarmd door 'hun vriend' president Donald Trump, een oude
strijdwijze oppakten en hoge boetes en ontslag boven hun league hingen.
"Ik ben wel jaloers op de NBA", zei footballer Rodgers. "Die jongens
worden gesteund door hun omgeving, wij helaas niet."
Terwijl
het van het front van de MLB (honkbal) en NHL (ijshockey) wat dit
onderwerp aangaat knetterend stil bleef, schroefde de NBA (basketbal) de
afgelopen dagen de acties op. Diverse prominente mensen uit die rangen
ageerden met niet alleen luide stem, maar ook met directe aanvallen op
Trump en de Amerikaanse samenleving die maar de andere kant blijft
opkijken bij rasgerelateerde onlusten, moorden en andere ontsporingen.
Steph Curry comments on LeBron James' critical tweet about President Donald Trump | ESPN
Warriors-coach
Steve Kerr (wiens vader Malcolm ooit in Beiroet werd vermoord door
Arabische sluipschutters) was in dezen fel en uitgesproken. Na een nogal
persoonlijk en vooral onvriendelijk Twitter-duel van Trump met de in
Amerika beroemde vader (LaVar Ball) van een jonge basketballer die in
China was opgepakt wegens een vermeende winkeldiefstal, richtte Kerr
zich tot de aanwezige pers rond zich en stelde: "Dit zijn twee mensen
die voortdurend aandacht zoeken en krijgen. Het zou prachtig en
wenselijk zijn als jullie, de pers in dit land, beide heren niet meer
willen quoten. Dat is beter voor het hele land."
Steve Kerr comments on President Trump saying Warriors are not welcome at the White House | ESPN
Een
scherpere zienswijze uit het sportkamp in de richting van het getwitter
van de Amerikaanse president was er nog niet geweest. Trump had in zijn
tweet gemeld: 'Als ik er niet was geweest, zaten de spelers nog vast in
China... nu ik deze reactie (van de vader, red.) lees, was het
misschien beter geweest als ik niets gedaan had... dan zouden ze nog
vele maanden in een Chinese cel hebben moeten zitten.'
Protest
Het
is opmerkelijk dat de ketting aan protestgeluiden bij voortduring uit
de NBA-hoek komt. Daar waar in 1996 nog speler Mahmoud Abdul-Rauf beboet
werd met 31.000 dollar per wedstrijd als hij niet 'recht stond' voor
het Amerikaanse volkslied (en na enkele maanden weggeschopt werd uit de
NBA en in de Turkse eredivisie zijn heil zocht), lijkt de
basketbalwereld een hecht blok in de opmerkelijke tegencultuur die de
sportwereld in Amerika thans oplevert.
Watch LeBron James defend calling Trump a bum on Twitter
Waar
LeBron James (ruim 38 miljoen Twittervolgers) al grote golven heeft
gemaakt toen hij openlijk stelde dat de protesterende footballer Colin
Kaepernick een moderne vorm van Martin Luther King voor hem was en
daarvoor geëerd diende te worden, stonden ook San Antonio-coach Gregg
Popovich en de Warriors-spelers Kevin Durant en Stephen Curry op.
Oklahoma Thunder-speler Carmelo Anthony durfde het moeiteloos aan in een
nogal grimmige sfeer mee te lopen in een protestmars in Baltimore, zijn
geboorteplaats.
Geen van allen hoorde
iets van repercussies, noch van hun club, noch van de NBA-leiding. De
zeer liberaal opgevoede president daar - Adam Silver, een advocaat van
huis uit - houdt al zijn spelers voor dat ze de vrijheid hebben zich ook
op politiek gebied uit te spreken.
De
eigenaren van de twee NBA-organisaties waar spelers en coaches zich het
meest roeren (Warriors en Spurs) in de debatten van heden, zijn beiden
hardcore Republikeinen die op ruime wijze Trump financieel steunden
tijdens diens verkiezingsstrijd. Tot nu toe hebben zij zich niet bemoeid
met de acties van de mensen die bij hen op de loonlijst staan als
speler.
Interessant is de reactie van
Stephen Curry op een uitspraak van zijn grootste privésponsor, Under
Armour-president Kevin Plank. Laatstgenoemde stelde in het openbaar dat
Trump 'an asset to America' was (vrij vertaald: een aanwinst voor de
Amerikaanse samenleving) waarop Curry zijn sponsor verbeterde door te
stellen: "Ik ben het daarmee eens als je de letters E en T weglaat."
Plank
moest in de rebound komen met een in vele grote kranten over een volle
pagina aangekochte advertentie, waarin hij uitlegt dat zijn woorden niet
zorgvuldig gekozen waren. Een driepunter extra voor Curry dus.
De
voortdurend op scherp staande en pratende LeBron James krijgt nu ook
volgers bij andere ploegen. Washington Wizzard-schutter Bradley Beal en
Memphis Grizzlies-ster Mike Conley zijn opgestaan, omdat ze van binnen
voelden 'dat het moest', om de Amerikaanse samenleving te tonen dat het
nu misgaat.
Conley is sociaal-actief in
de politiewereld van Memphis. In San Antonio uit coach Popovich zich.
Verleden week stelde hij: "Wij hebben als ploeg al jaren gesprekken over
deze zaken, maar hebben die altijd binnen de kleedkamer gehouden.
Totdat Trump hier president werd. Toen kwamen we moeiteloos naar voren
met onze protestgeluiden. Een man die zijn voorganger in diskrediet
brengt en hem openlijk vernedert is dezelfde man die protesterende
sporters 'sons of bitches' noemt en voorstelt hen te ontslaan. Hij
verdient het tegengeluiden vanuit onze sportwereld te krijgen."
Goed, en waar waren dit dan allemaal reacties op? Onder andere dit:
Goed, en waar waren dit dan allemaal reacties op? Onder andere dit:
President Donald Trump Withdraws Invitation To White House From Stephen Curry | NBC Nightly News
***
Gregg Popovich highly critical of President Trump in interview | First Take | ESPN
***
Als Bonus nog een verhaal van Smeets in Trouw uit 2008, van 29 november nog wel(ik heb hem toen gemist, misschien wel vanwege dat het 29 november was)...:
 |
| Mart Smeets een paar jaar geleden, voor bewegend beeld van Jan Dekker, kijk onderaan. |
Twee mannen, een bal, een basket en veel herin-neringen
De
manager van het Burgess Hotel in Reepley, California, wenste me een
’Happy Thanksgiving’. Ik hield in en wenste hem hetzelfde. Hij keek me
even aan en zei: „Hebben jullie deze feestdag ook?" en ik schudde mijn
hoofd. Nee, de Amerikanen hadden het alleenvertoningsrecht op deze bijna
heilige feestdag.
„Omdat de mensen uit mijn wereld naar dit land kwamen, daarom eten jullie nu gevulde kalkoen. Het waren de pelgrimvaders, weet u nog”, zei ik. Hij keek me verheugd aan, want hij kon het zich het weer herinneren. Hij had het ooit geleerd.
Tien minuten later begon ik mijn Thanksgivingdag. Jan Dekker, ooit topbasketballer in Nederland en nu scheikundeleraar en decaan in dit kleine, onbekende stadje waar bijna zeventig procent van de bevolking van Mexicaanse afkomst is, nam me mee naar zijn school.
Hij had de sleutel van de grote sportzaal en opende een deur; een grote, donkere basketbalzaal lag voor ons. Tien minuten later gooiden twee Nederlandse kerels, vrienden van vroeger, een balletje. Alsof het nooit anders was geweest. Samen waren we 119 jaar oud, samen debuteerden we lang geleden in het Nederlands team.
Dat gebeurde in het toenmalige West-Duitse Giessen, nu bijna veertig jaar geleden. Dekker herinnerde zich nog hoe hij tijdens één van de wedstrijden zo opgefokt en nerveus was dat hij een misselijkheid op voelde komen en vanuit het speelveld in één lange sprint naar het toilet moest rennen.
Dat was toen, inmiddels hing de basket flink hoog. Dekker was nog actief, speelde in een amateurafdeling en verdraaid, hij had nog dezelfde bewegingen. Dribbeltje naar links, inademen, afdrukken, iets naar de zijkant vallen en scoren. Hij speelde ooit tijdens grote toernooien voor Oranje en werd later coach van Den Bosch.
Totdat hij de gang van de pelgrims volgde. Onverwacht voor velen van zijn vrienden en bekenden, maar het avontuur lokte en hij ging. En hier stonden we dan: Still crazy after all those years. Hij schoot veel raak, ik had moeite met de ring, maar het gevoel samen in die grote, lege zaal bezig te zijn gaf zoveel adrenaline dat de ballen ineens gingen vallen.
Het was donderdagochtend en tevreden dronken we koffie en kletsten we over ons verleden. Over de toernooien van Bremerhaven en Oostende. Daar, in België, speelde Dekker samen met Akerboom en Woudstra de Spanjaarden naar huis tijdens het EK. Spanje stond dit jaar in de olympische finale, Nederland mag nergens meer meedoen in de basketbalwereld.
Hij raadde me aan me als Amerikaan te gedragen in de avonduren. En dus at ik ’s avonds in San Francisco kalkoen met zoete aardappelen en nam pompoentaart met koffie toe.
En ik had staan ballen met een vriend van toen in een lege zaal. Twee kerels die in 1969 tegenover elkaar stonden in de Nederlandse competitie. Twee mannen, een bal, een basket en duizenden herinneringen, die niemand ons ooit kan afnemen.
De originele versie van dit artikel vind je --- Hier ---
***
Een vrij recent Interview met Jan Dekker t.g.v. Legends Game in Den Bosch.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten